'Liever luie lezers dan geen lezers.' Met die uitspraak gooide Marita Matthijsen enkele jaren geleden een knuppel in het hoenderhok der klassieke letteren. Er ontstond een discussie over de vraag of het 'hertalen' van klassieke, gecanoniseerde werken zinvol, geoorloofd, nuttig is. Multatuli, Couperus, Betje Wolff en Aagje Deken, Reinaert, en vele anderen in een moderne jas, met kortere zinnen, minder beschrijvingen en neologismen of archaïsmen lijkt voor de een een gouden remedie tegen ontlezing, voor de ander is het heiligschennis.
Tijdens het 'Colloquium hertalen' op 4 april in de KANTL belichten we enkele van de belangrijkste aspecten van hertalen:
- Kan hertaald werk in het onderwijs een opstapje zijn naar de originele versie?
- Is het een zinvolle hulp voor anderstalige lezers?
- Hoe werkt 'hertalen' in kinderboeken?
- Gebeurt het ook/vaak in andere taalgebieden?
- Hoe gaat een vertaler daarmee om?
- En wat gebeurt er nu eigenlijk precies wanneer een klassiek werk wordt 'hertaald'?
Kortom: is hertalen en inkorten dé manier geworden om literaire pareltjes van de vergetelheid te redden?
Tijdens een gevarieerd programma aan lezingen brengen sprekers uit verschillende domeinen hun kijk op hertaling: van vertalers en (anderstalige) lezers tot (kritische) stemmen uit het onderwijs en de (jeugd)literatuur.
Meer info over het programma volgt.
Deel deze pagina