De klassieke historische roman, met zijn opzichtige mise-en-scène, leek tijdens het literair modernisme definitief afgedaan te hebben. Met de speelse evocaties van Umberto Eco enerzijds, en de historische gamechanger Montaillou van de historicus Leroy Ladurie, leken literatuur en historiografie weer toenadering te zoeken tijdens het laatste kwart van de vorige eeuw.
Op de rand van wat tegenwoordig 'non-fictie' heet, met autobiografische elementen waarin de auteur zich 'tussen' zijn personages begeeft, ontstond de auto-docu-fictie zoals die tegenwoordig door steeds meer auteurs wordt beoefend. Stefan Hertmans licht zijn eigen werkwijze toe en knoopt er een paar conclusies voor de actuele literatuur aan vast.