Jeroen Olyslaegers (Mortsel, 1967) schrijft columns, theaterteksten en proza. Met zijn romans WIJ (2009, genomineerd voor de Gerard Walschap Literatuurprijs) en WINST (2012) liet hij zich opmerken in de Nederlandse letteren. In 2014 ontving hij de Arkprijs van het Vrije Woord voor zijn werk en maatschappelijk engagement, en de Edmond Hustinxprijs voor zijn theateroeuvre. Met de roman WIL uit 2016 schreef hij het sluitstuk van zijn trilogie over onze ontspoorde tijd en over de positie van het individu tegenover de gemeenschap. Het betekende de doorbraak van Jeroen Olyslaegers. Het boek werd bekroond met de Fintro Literatuurprijs (vakjury en lezersjury), de Confituur Boekhandelsprijs, de Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor Proza, de F. Bordewijk-prijs en stond op de shortlist van de Libris Literatuur Prijs en de Inktaap. 

De jury verkoos dit boek boven de romans De heilige Rita van Tommy Wieringa, Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer en Zwarte schuur van Oek de Jong, die ook voor de prijs genomineerd waren. 

Uit het juryrapport:

'WIL speelt in Antwerpen tijdens de Tweede Wereldoorlog en zoomt in op het aandeel van de Antwerpse politie bij de Jodenvervolging. Hij staat daarbij op de schouders van eminente historici als Herman van Goethem en Lieven Saerens. Maar anders dan een historicus die geschiedenis zou kunnen reconstrueren is Olyslaegers er als romanschrijver in geslaagd die verwarde periode van collaboratie en verzet en de grijze zone tussen waarheid en leugen tot leven te brengen met behulp van de verbeelding. Met Wilfried Wils heeft hij een ambigue hoofdpersoon gecreëerd. Hij is zowel hulpagent als dichter. Ook zijn positie is dubbelzinnig: is hij net als veel van zijn collega-agenten een ordinaire collaborateur, is hij een verborgen verzetsstrijder of gewoon een handige opportunist, ‘een tweezak’ zoals Olyslaegers het noemt? [...] Met zijn genuanceerde, goed gedocumenteerde en vooral empathische roman heeft Olyslaegers een bijdrage geleverd tot het collectieve verwerkingsproces. Met raak getypeerde en genuanceerd uitgewerkte personages, levendige scenes en een meeslepende vertelstijl, is hij erin geslaagd om zonder een moreel oordeel of een ideologische boodschap op te dringen de lezer ervan bewust te maken dat er een Wilfried Wils schuilt in elk van ons en dat er veel meer grijs is dan wit of zwart.'