Halfdoden en de hemel. Experimenteel zelfonderzoek en surrealiteitsverlangen bij de jonge Harry Mulisch

Mulisch' experimenteel jeugdproza uit de jaren vijftig hebben commentatoren steeds weer gedecodeerd als ging het daarin voornamelijk om het veresthetiseren van poëtologische kwesties en van gegevens uit de alchemie, de mythologie, de filosofie en nog een paar andere bronnen. Naar de psychologie, waarover de auteur zich - vreemd genoeg - geringschattend had uitgelaten, werd slechts spaarzaam verwezen, en naar de poëticale erfenis van de avant-gardes zo goed als nooit. Toch blijkt dat de jonge Mulisch in een aantal romans zoals Archibald strohalm (1952) en Het zwarte licht (1956), en verhalen uit Chantage op het leven (1953), Het mirakel (1955) en De versierde mens (1957), intensief aan zelfonderzoek en zelfexpressie deed. Met behulp van alter egopersonages en van een niet-mimetische, in velerlei opzicht naar expressionisme en vooral surrealisme zwemende realiteitsbehandeling exploreerde hij zijn meest verborgen gevoelswereld en bracht hij die consequent in beeld. Deze nieuwe Mulischstudie heeft precies als doel de fundamentele rol van die psychologische thematiek én avantgardistische poëtica in kaart te brengen.

Vul onderstaand formulier in zodat wij de publicatie van uw keuze kunnen opsturen. Wij houden u op de hoogte van de verzending.